Dansen in traditionele kleding, wat een feest...

Na het enorme verhaal van Pascal over Machu Picchu, dit keer van mij een korte(re) update. Afgelopen maandag verlieten we Cusco en gingen op weg naar Puno. Een stadje dat aan Lake Titicaca, het hoogstgelegen bergmeer (3800 meter) ter wereld, ligt. De busreis duurde zeven uur, maar de tijd vloog voorbij dankzij onze eersteklasstoelen. Het waren gewoon halve bedden, dus heerlijk uitgerust kwamen we aan in Puno. Op het programma stond een tweedaags bezoek (incl. overnachting) aan een aantal eilanden in Lake Titicaca. De eerste stop betrof Los Uros. Dit zijn drijvende eilanden, gebouwd op riet. Leuk om te zien en even op te lopen, maar meer ook niet. Het toeristische droop ervan af. Hierna stapten we de boot weer in voor een drie uur durende tocht naar het vaste eiland Amantani. Op Amantani werden we verwelkomd door de 'gastmoeders' van het eiland en samen met de Nederlandse Paul en Lisa (afkomstig uit Amersfoort!) werden we ingedeeld bij Theodora en haar gezin. Waar we verwachtten op matjes te moeten slapen, stond er een heus tweepersoonsbed mét goed matras voor ons klaar. De wc was daarentegen wel een stuk primitiever: een klein gebouwtje, weg van het huis (het lag verderop de akker) met enkel een wc-pot. Na de lunch beklommen we de berg 'Pachamama' (moeder aarde) om te genieten van het uitzicht op Lake Titicaca en de zonsondergang. Waar de heenreis vlot verliep, konden we dat niet zeggen van de terugreis. We waren zo met de andere Nederlanders aan het kletsen dat we zonder te kijken achter een groep toeristen aan liepen. Het gevolg: we belandden aan de andere kant van het eiland, in het donker... Kort samengevat: het is ons gelukt om de weg terug te vinden, al kwamen we bijna twee uur later dan gepland aan bij onze gastmoeder. Nou goed, 'elk nadeel hep z'n voordeel'. We kwamen door onze late thuiskomst nl. te laat aan bij de plaatselijke disco. En dat was, achteraf bezien, absoluut niet erg. Het was nl. één grote verschrikking. Gekleed in traditionele kleding werd van ons verwacht dat we elkaars handen vasthielden en rondjes dansten. Uit fatsoen voor onze gastmoeder hebben we het (even) gedaan, maar na een half uur waren we ineens erg moe... Dag twee van het bezoek aan Lake Titicaca beperkte zich tot het eiland Taquile. We hebben er (wederom) genoten van het uitzicht op het meer en de plaatselijke delicatesse: forel. Donderdag hebben we Puno ingeruild voor Copacabana, een plaatsje in Bolivia. En het fijne was, er stond niets op het programma. Dus hebben we in de zon gezeten, juices gedronken, goedkoop gegeten en gelezen. Ook wel eens lekker. Sinds vanmiddag (vrijdag) zitten we in La Paz. Zo op het eerste gezicht een leuke, compacte stad. Morgen gaan we de stad echt verkennen; vanmiddag hebben we enkel een mountainbiketocht over de World Most Dangerous Road geboekt (zondag is het zover!) en wat rondgelopen.

Machu Picchu, hoe ga ik dit omschrijven?

Ach ja, omdat het dan toch een verslag is van onze hele reis mag ik eigenlijk natuurlijk niet met het hoogtepunt beginnen, dus even snel dan: waar waren we gebleven? We gingen naar het strand. Tja, wat doe je dan? Zwembroek aan en in de zon liggen. Ja ja, erg leuk, toeristendingetjes doen, zoals verbranden, boekje lezen en veel slapen. De oversteek maken van Ecuador naar Peru en aangekomen in Lima, de chaos van het vliegveld in om dit keer wel genoeg te hebben aan de 50 minuten overstaptijd. Het kan dus wel, je hebt er alleen een Zuid-Amerikaanse manaña-mentaliteit voor nodig in plaats van een Amerikaanse. Eenmaal aangekomen in het plaatsje Cuzco een veel te dure taxi ingepropt worden (vader van de vrouw die ons aansprak, dus wie had kunnen denken dat dit een gevalletje 'kijken-of-ik-die-gringo-een-poot-kan-uitdraaien' zou zijn?) en op naar het hotel. Hier hadden we een goede deal gemaakt, dus hebben we de taxi alweer terug verdiend. Wat is Cuzco een fantastisch plaatje. Tuurlijk lopen er veel te veel mensen rond met dezelfde huidskleur als ons en die ook niet veel Spaans spreken AKA toeristen. Maar het is wel een stadje dat lekker traditioneel is in de gebouwen en straatjes. En het rare fenomeen van wat we in Ecuador ook al gezien hebben: heel veel pizzeria's. Maar hoe meer ik er over zeg hoe minder ik over MP (ik kort het liever af omdat ik het constant verkeerd schrijf) kan zeggen. De eerste dag lekker rondgelopen en het stadje verkend, om de tweede dag een excursie te doen: de sacred vally tour. Het laat zich raden, maar voor de Inca's is er een heilige vallei waar er nog ruïnes staan, die bezocht kunnen worden. Best een eindje rijden in de bus, maar aangekomen toch echt wel prachtig. Grote terrassen waar vroeger tegen de berg aan landbouw gepleegd is en ook al zijn de dorpjes die eraan grenzen nu vooral gericht op toeristen, toch zie je nog dingen terug van de Inca's. Aquaducten of funderingen van de huizen die bewoond worden bijvoorbeeld. Wat ons opviel, is dat we vrij gemakkelijk een voorstelling konden maken van hoe de mensen geleefd hadden vroeger. Vroeg weg en in de avond weer terug, maar erg interessant. Dezelfde avond konden we nog snel het laatste beetje geld betalen voor de MP-tour en kregen we de briefing. Het beloofde lange dagen te gaan worden met vroeg opstaan en laat aankomen. Niet veel kilometers lopen op een dag, maar wel veel op en neer. Slaapzak en matje hadden we bij hen gehuurd en ook een persoonlijke drager? Even snel de papieren erbij pakken... Nee, we zullen als Nederlanders gedacht hebben en vonden het bij het boeken waarschijnlijk zonde van ons geld. De toch zou er als volgt uit zien: Dag 1: rustig op en neer Dag 2: zware beklimming naar het hoogste punt en dan slapen op hoogte waardoor het koud zou zijn Dag 3: de 'gringo killer' veel bergafwaarts wat knieklachten geeft Dag 4: extra vroeg op en de aankomst in MP Nog een dag de stad verder rondgelopen om dan op woensdag echt te gaan beginnen wat ik al een jaar of 10 wil en een van de grote redenen is geweest om naar Zuid-Amerika te gaan: Machu Picchu bekijken. We hadden het hotel weer geboekt voor als we terug zouden komen, dus veel overbodige spullen hadden we achter gelaten om een zo licht mogelijke backpack te hebben. Dag 1: Tussen half 6 en 6 konden ze op de stoep staan om ons op te pikken van het hotel, dus vroeg op en klaar zitten. De spanning zorgt er wel voor dat je van moeheid geen last hebt. Maar als je dan opgehaald wordt en een paar uur in de bus moet zitten komt dat toch vanzelf wel. De groep bestond uit 12 mensen van 22 tot 38 jaar en uit verschillende landen. De eerste tussenstop was om te ontbijten, om het laatste beetje gewicht uit je lichaam te persen (wat zeg ik dat netjes) en de reisbenodigdheden te kopen. Een wandelstok als je knieën niet best waren (in het winkelwagentje dus) en cocabladeren en houtskool. Ook kregen we de slaapzak en matjes uitgedeeld. We kregen 20 minuten om je backpack opnieuw te ordenen. Ou, dat ging dus niet. De backpack van Marieke was te klein, dus gingen de twee matjes bij Marieke erin en ik de twee slaapzakken. Niet erg, maar de rugzak woog wel weer gewoon 17,2 kilo. Om een uur of half 11 begonnen we met de voettocht. Elk half uur hebben we gestopt om uitleg te krijgen en om weer als groep verder te lopen. Je kon toen al merken dat het best pittig kon zijn, omdat het nergens vlak is. Je bent altijd aan het stijgen of dalen. Om een uur of vijf kwamen we aan bij het kamp en stonden de tentjes al. Voor jullie beeld. Niks blijft staan, dus alles wordt meegenomen door de 17 dragers. In de avond werden we voor het eerst verrast met een heus 3 gangen menu. Ik zal niet alles hierin proberen te proppen, maar de organisatie was fantastisch. Omdat het snel donker wordt, is er ook niks meer te doen na het eten. Dus op tijd naar bed om klaar te zijn voor de volgende dag. We sliepen in die koepeltentjes van ongeveer 1,80 bij 1,80. Hoe ik de afmeting in het donker zo goed kon raden? Omdat ik dus ongeveer 20 centimeter te kort kwam om rechtuit te liggen. Dus heel veel slapen was er niet bij. Dag 2: weer vroeg op voor de grote beklimming. Om half 6 rammelen ze aan je tent en komen ze langs om cocathee te brengen. Binnen een half uur moest alles ingepakt buiten staan, zodat de dragers de tentjes af kunnen breken. Douchen, scheren en haren goed doen zijn zaken die eigenlijk niet voorkomen op zo'n reis. De enige manier om te douchen zou zijn om onder een ijskoude waterval te gaan staan, maar dat doet niemand. Van tevoren hadden we op internet wat gelezen en vooral horrorverhalen over de zwaarte van dag 2. Mensen die toch een drager voor hun spullen moesten huren en het bijna niet vol hielden. We hadden een amerikaans meisje in de groep die op dag 1 al huilend aankwam en het eigenlijk niet zag zitten. Na overleg met de gids is ze anderhalf uur eerder dan de groep vertrokken om het toch te proberen. Wij begonnen na het ontbijt met een cursus cocabladeren kauwen. De bladeren met een stukje houtskool stukkauwen en na 2 minuten uitspugen en je mond spoelen. Raar, je merkt gelijk dat je tong verdooft is. Dan bladeren oprollen en in de zijkant tussen je kiezen en wang proppen en voor 40 minuten daar houden. Of het nu de cocabladeren waren of dat de verhalen overdreven waren of dat we een goede conditie hebben of een combinatie: we waren toch vrij rap boven. Op 4200 meter! Tuurlijk was het pittig en is het erg veel zweten, maar de meesten in de groep vonden het best te doen. Om naar het kamp te komen, moesten we nog een stuk naar beneden en eigenlijk was dat veel zwaarder. Het regende af en toe, wat ervoor zorgde dag het koud was en vooral wat glad. Het is geen net pad, dus kon je gemakkelijk uitglijden. Maar ook dat volbracht en om een uur of 1 kwamen we al aan in het kamp. Een uurtje eerder dan we verwachtten en nog zo'n 2 uur eerder dan het meisje wat eerder vertrokken was. Lekker voor het eten even 2 uurtjes geslapen (dit keer diagonaal in het tentje) om toch weer op tijd te proberen te slapen. Het was op zo'n 3600 meter en dus wel behoorlijk koud. Gelukkig was de slaapzak er tegen bestand en hielp onze meegenomen thermokleding ook. Dag 3: de langste dag en het meeste afdalen. Wederom om half 6 wakker gemaakt om rond 7 uur te beginnen met lopen. Het begon bergop en omdat alle groepen zo ongeveer tegelijk beginnen, is het hier even filelopen. Eigenlijk de eerste keer dat je het gevoel had dat er veel toeristen zijn. In totaal worden er zo'n 400 tot 500 mensen toegelaten op de inca trail, waarvan ongeveer 200 toeristen en de rest dragers en gidsen. Bovenop de berg een offer gebracht aan moeder aarde en vanaf daar mochten we in ons eigen tempo een paar uur verder lopen naar het volgende verzamelpunt. Dan ontstaan er ook verschillen tussen de groepen en kan je gemakkelijk alleen lopen terwijl je af en toe iemand inhaalt of dat je zelf ingehaald wordt. Vooral op dag 3 is de pracht van de Andes zichtbaar. Je loopt langs de rand van de berg en kijkt naar een schilderij of iets wat je niet kan vertellen of op een foto kan vatten. Je voelt je zo klein daar. Bergtoppen verdwijnen op onze hoogte in de mist of worden zichtbaar. Geen dorp in de valleien te zien en eigenlijk helemaal niks wat met mensenhanden is gemaakt, behalve het pad voor en achter je. Die dag is toch behoorlijk pittig. En dus omdat het de langste dag is en je begint te merken dat je krachten iets afnemen, aan de andere kant door de 'gringo-killer'. Vanaf een uur of 2 in de middag gaat het pad ineens echt behoorlijk naar beneden. De treden gaan goed, maar vooral door het schuine pad naar benden ontstonden er bij mij blaren. En dan komen de dragers je letterlijk voorbij gerend. Op sandalen. Met 25 kilo in hun nek. Uiteindelijk ook dat overleefd en kwamen we rond een uur of 5 in het kamp aan. Dag 4: de dag van de prijs. Waar je het allemaal voor gedaan hebt. Onderweg hebben we al een paar incaruïnes gezien en uitleg gekregen, maar die stonden allemaal in het teken van MP. De ene als voorraadschuur, de andere als slaapplek voor reizigers. Dag 4 begint om half 4 al. Gelukkig hoefden we de matjes en slaapzakken niet in te pakken. Die namen de dragers mee. In een behoorlijk tempo liepen we het eerste uur. Iedereen voelt dat het dichtbij is. Het eerste zicht in vanaf de Sun Gate, net de berg over. Dus het laatste hele steile stuk over en eenmaal boven ligt het aan de linkerhand! Ergens tussen de wolken... Niks te zien dus alleen maar mist... 4 dagen gelopen en dan dit. Ach, dat weet je ook in dit seizoen en het schijnt heel normaal te zijn. Dus dan maar doorlopen (terug is nu echt veel verder) en op het tweede punt merken we dat de mist begint op te trekken. De vallei is zichtbaar en ineens ook MP. Wat een gezicht. Bovenop de berg is het dan. Snel foto's nemen en de mist kwam weer opzetten. Dan het laatste stuk lopen. Een half uurtje later zijn we er en het is stralend weer geworden. Doordat het vroeg is, is het nog relatief rustig en kan je dus snel foto's maken en goed uitkijken over MP. We hebben een rondleiding gekregen en mochten daarna zelf rondlopen. Maar iedereen was behoorlijk moe intussen en doordat er ineens 3000 mensen rondliepen hebben we MP verkend en zijn daarna in de middag in de warmwaterbaden van het stadje gaan zitten. MP was heel erg gaaf om te zien, maar zonder de hele tocht erheen wellicht een stuk minder. Alles is zo opgebouwd in die dagen, we hebben er zoveel voor gedaan en door zo'n prachtig stuk land gelopen dat MP een prachtig einddoel was, maar de reis was minstens net zo bijzonder. Eén van de mooiste dingen in ons leven durf ik te zeggen. Doordat het verhaal al veel te lang is zal ik snel afsluiten door te zeggen dat we weer verder naar het zuiden trekken en op zoek gaan naar andere wonderlijke stukken wereld.

Van Otavalo via Baños naar Cuenca

De regen komt momenteel met bakken uit de hemel, dus tijd zat voor een nieuw reisverslag. Waar waren we gebleven... Oh ja, de beroving. Wat baalden wij ervan, zeg! Gelukkig is alles geregeld nu. De aangifte is gedaan (in het Spaans, lang leve de Spaanse lessen én Google translate!), de telefoons zijn door onze werkgevers geblokkeerd en een nieuw fototoestel is gekocht. Helaas hebben we geen goede, betaalbare spiegelreflexcamera gevonden (alle camera's in Ecuador zijn nl. twee keer zo duur in vergelijking met Nederland). Dus zijn we uitgekomen op een compact camera. In Nederland gaan we wel weer op zoek naar een spiegelreflex. Genoeg gezegd over de beroving. Terug naar de reis. Na drie nachten Quito zijn we per bus vertrokken naar Otavalo, een stadje dat bekend staat om haar markt met handgemaakte voorwerpen en textiel. We konden de verleiding niet weerstaan om er ook wat te kopen. Allebei hebben we er een Panamahoedje gekocht, iets typisch Ecuadoriaans. Na een dag slenteren over de markt en door de stad, brachten we de dag daarna een bezoek aan Villa Ticca, een kinderopvang die 150 kansarme kinderen van alleenstaande en minderjarige moeders een veilige plek biedt. Met open armen werden we er door de Nederlandse Mariska, één van de oprichters, ontvangen. Ze vertelde ons van alles over de opvang en leidde ons rond. Het was erg indrukwekkend om te zien wat zij en haar team in een aantal jaren voor elkaar hebben gekregen. Na twee dagen Otavalo zetten we koers richting Baños, een plaats in de centrale sierra die zich kenmerkt door de vele thermale baden en mogelijkheden voor buitenactiviteiten. En daar hebben we dan ook gebruik van gemaakt! Zo zijn we een dag wezen mountainbiken. De route was voornamelijk downhill en ons werd verteld dat we op de terugweg heel makkelijk met onze mountainbikes de bus terug zouden kunnen nemen. Niet dus. Na bijna driekwartier wachten (en vele bussen voorbij zien komen) besloten we om de 30 km terug te gaan fietsen. En dat was makkelijker gezegd dan gedaan.... Continu bergop fietsen was zwaar vermoeiend en toen na 10 km een oud vrouwtje aan de kant van de weg ons vertelde dat we gek waren en beter met haar op de bus konden wachten, hebben we dat maar gedaan. Het was niet voor niets. Vijf minuten later stopte er een bus en konden we instappen. Wat waren wij blij! Op de dag mountainbiken volgde een dagdeel canyoning, oftewel abseilen door watervallen. Soms wat eng (vooral als je zoals Pas las hebt van hoogtevrees), maar vooral erg gaaf. Met name de laatste afdeling, waarbij we 40 meter afdaalden, was bijzonder. Afgelopen zondag was onze laatste dag in Baños. Die dag hebben we door de bergen gewandeld, waarbij we een prachtig uitzicht hadden op de stad. Waar veel mensen een taxi naar boven nemen en vervolgens afdalen, besloten wij om juist naar boven te klimmen - zo houden we onze conditie een beetje op peil. Met het oog op het volleybalseizoen wel zo handig! Het was pittig, maar uiteindelijk gaf het wel een kick. We did it! Maandagochtend vroeg namen we afscheid van Baños (na vijf nachten werd het ook wel tijd, al hadden we er gerust nog een week kunnen blijven) en vertrokken we in de richting van Cuenca, een plaats in het zuiden van Ecuador die op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat. Het was een lange rit, bijna 9 uur en natuurlijk met de tassen op schoot, maar we hebben ons geen moment verveeld. We reden urenlang over het Andes-gebergte en genoten van het prachtige uitzicht. Wat een bergpartij, zeg! Cuenca is een leuke, koloniaal getinte stad. Alles is op loopafstand, er staan prachtige kerken en huizen, de pleintjes zijn mooi en je kunt er prima winkelen. Omdat onze backpacks al vol zitten, laten we dat laatste maar achterwege. Morgen laten we Cuenca achter ons en gaan we via Guayaquil naar Playas. Daar zullen we nog een paar dagen relaxen aan het strand, voordat we naar Peru vertrekken. Eenmaal in Peru moeten we tenslotte aan de bak: de vierdaagse bergwandeling naar Machu Picchu wacht!

Niet meer telefonisch bereikbaar

Bellen, smsen en Whatsappen zal de komende twee maanden niet meer lukken. Tijdens de busreis van Otavalo naar Baños zijn we beroofd van onze telefoons, gloednieuwe spiegelreflexcamera, zonnebrillen en iPod. Het is, ongelooflijk maar waar, boven onze neus gebeurd en we hebben niets in de gaten gehad. Geluk bij een ongeluk is dat we de belangrijkste spullen (paspoorten, portemonnees, iPad en e-readers) nog hebben. Morgen gaan we aangifte doen bij de politie en maar op zoek naar een nieuwe camera. Tja, waar we 3,5 week van minuut tot minuut genoten hebben, is dit wel een enorme domper. Natuurlijk, het zijn maar spullen, maar toch... Mochten jullie de komende maanden contact met ons willen zoeken, doe dat dan via onze mailadressen (Gmail), Facebook of Skype (Pascal Hogeterp).

Twaalf dagen genoten op en van de Galapagos

Tja, hoe kan je de Galapagos kort omschrijven? Eigenlijk is dat onbegonnen werk. Paradijs? Nee, zeker niet. Daar mist het de kleurrijke planten en bomen voor in mijn beleving. Divers is zo nietszeggend, maar raakt wel het meest de kern. Laat ik onze tocht dan vertellen, dan wordt het misschien wel duidelijk. Het kost bijna 3 uur om vanaf Quito naar Baltra (eiland speciaal voor vliegveld) te komen. Eenmaal geland zagen we in onze ogen een dorre vlakte met veel bruin en cactussen ertussen. Een zicht wat we aangevuld met rotsen het meest zouden zien. Ook niet gek, aangezien het vulkanische eilanden zijn die, op een paar uitzonderingen na, geen bestaande planten van het vaste land kennen. Alles wat er groeit en leeft, is dus vanzelf ontstaan en eigenlijk wat de mens meegebracht heeft, brengt problemen met zich mee (katten, ratten, planten). Goed, na een uurtje naar de meest gebruikte haven (Puerto Ayora, op Isla Santa Cruz) gereden te zijn, stapten we een speedboot in om naar het eiland Isabela te gaan. 2 uur later en beide misselijk van de deining konden we beginnen aan de landtour die 4 dagen zou duren. Isabela is het grootste eiland van de Galapagos. Snel merkten we de charme van de Galapagos: na 20 meter snorkelen gingen we al op zoek naar iets anders dan zeeschildpadden, omdat we er al 4 hadden gezien, zeeleeuwen die erg nieuwsgierig zijn en in het water met je willen spelen. Om überhaupt in het water te komen, moesten we over zeeleeuwen stappen die lekker aan het uitrusten waren, omdat zij geen zin hadden om weg te gaan voor ons. Het water was overigens wel koud. Zo'n 17 graden wat ervoor zorgde dat we er na een minuut of 40 echt uit moesten. Zelfs met een half wetsuit aan. Verder hebben we op Isabela nog een vulkaan bezocht met de een na grootste krater ter wereld (diameter van 9,5 km) en de legendarische landschildpadden gezien. Eerst in het broedcentrum en later op weg naar de vulkaan. Er zijn niet veel landschildpadden meer over, omdat je ze ongeveer tot de zestiger jaren gewoon als souvenir mee mocht nemen in je backpack naar huis. Maar degenen die over en wat ouder zijn, zijn ook gelijk zo groot dat ze toch niet meer bij ons in de reistas passen. Verder nog flamingo's gezien en veel leguanen en krabben. De achtdaagse cruise, die volgde op de landtour, was - gemakkelijk gezegd - van noord naar zuid, wat betekende dat het eerste eiland, Genovesa, ook gelijk het verste weg lag. De boot was gemaakt voor 16 toeristen, maar we hadden er 13 in onze groep. Waar we dachten dat de twee uur met de speedboat heftig waren, was de eerste nacht op weg naar het eiland (7 uur varen) een hel zoals Marieke het omschreef. We hebben niet geslapen, omdat we ons alleen maar vast hebben gehouden aan het bed om er niet uit te rollen. De Golondria 1 is die nacht ook gelijk omgedoopt tot Boulimia 1. Jullie begrijpen wel waarom denk ik. Goed, om het verhaal niet te lang te maken: de cruise naar al die verschillende eilanden was zijn geld, ondanks de ruwe zee (die na een paar dagen wel rustiger werd) absoluut waard. Elk eiland is weer net anders en zelfs de leguanen zien er bijvoorbeeld anders uit per eiland. Ook hier veel gesnorkeld, o.a. met meer dan 30 haaien, roggen en schildpadden. Verschillende soorten Jan van Genten gezien en andere zaken die deze eilanden een bijzonder gevoel geven (de foto's geven hier meer inzicht in). Omdat de toestroom aan toeristen beperkt wordt, is er nergens massatoerisme, wat een ontspannen gevoel geeft. Inmiddels zitten we in Quito, waar we gister de oude stad bezocht hebben. Daarmee heb je eigenlijk al Quito voor het grootste deel gezien, maar toch vonden wij dit stuk echt fantastisch. Nu gaan we dus beginnen aan de reis door Ecuador. We laten ons verrassen en hebben er erg veel zin in!

Dag New York, hallo Miami...

Hai, De eerste week van onze reis zit er alweer op. Wat vliegt de tijd! Bij de vorige update stonden we op het punt om naar de NY Yankees te gaan. Na een enerverend begin werd het al snel een saaie wedstrijd. Inning na inning zonder enige score volgde. Pas in de laatste inning werd het weer spannend toen de NY Yankees op gelijke hoogte kwamen. Uiteindelijk wisten de NY Yankees pas in de twaalfde inning toe te slaan en gingen er met de overwinning vandoor. Het was een lange zit, maar we hebben wel waar voor ons geld gekregen! De dagen na het honkbal hebben we de stad verder verkend. Slenteren door Chinatown, Little Italy en Soho, fietsen langs de Hudson River, zonnen en lezen in Central Park; we hebben het allemaal gedaan. Ook zijn we naar de musical Phantom of the Opera geweest. Erg leuk, temeer omdat we 40% korting op de kaartjes hadden én op rij 3 zaten. Na veel gezien te hebben (en veel koffiestops bij de Starbucks te hebben gemaakt) vinden we het ook wel tijd voor de volgende bestemming. Inmiddels zijn we in een hotel in Miami aanbeland. Niet gepland overigens. We zouden nl. in Miami overstappen op een vliegtuig naar Quito, maar aangezien we een kwartier moesten wachten voordat een gate vrijkwam én het vervolgens niet lukte om de 'slurf' aan het vliegtuig vast te koppelen, misten we onze aansluiting. Nu slapen, dineren, ontbijten en lunchen we op kosten van American Airlines in een Best Western-hotel. Morgenmiddag is poging twee om naar Quito te komen. We zullen daar maar 1 nacht blijven, omdat we maandag al doorvliegen naar Galapagos. Iets waar we erg naar uitkijken. Of we daar het internet op kunnen, is nog maar de vraag. Het kan dus zomaar zijn dat je twee weken niets van ons hoort. We zullen zien! Beso, Pascal en Marieke PS: alle activiteiten in New York die we als kado voor ons huwelijk hebben gekregen zijn verzilverd. Op twee dingen na: het bezoek aan Park Amersfort (Kevin & Marloes: dit lag ver buiten Manhattan) en de helikoptervlucht. I.p.v. deze vlucht hebben we musicalkaartjes gekocht. E&R, J&B, F&A, M&L, O&I en B&G: hopelijk kunnen jullie je erin vinden. En zo niet, dan niet ;)

Eerste dagen in New York

Hai, Met twee volgestopte backpacks, twee kleinere rugzakken en heel veel zin stapten we afgelopen zondag het vliegtuig in. Op weg naar de eerste stop van onze reis: New York. Na een goede vlucht kwamen we aan het begin van de middag op JFK aan. De bagage lag al klaar, zodat we snel de airtrain en vervolgens subway in konden springen. Aangezien we al om 15u bij ons hotel aankwamen, konden we het niet laten om toch nog even sfeer te proeven in dé stad en zijn we naar Times Square gereisd. Wat een drukte, wat een artistieke omgeving! Heel bijzonder. Gisteren zijn we New York echt gaan verkennen. Om 9u stapten we aan boord van de boot die ons naar Staten Island bracht. Staten Island is niet zo bijzonder, de boottocht des te meer. Je hebt vanaf de boot nl. een prachtig uitzicht op Manhattan en het Vrijheidsbeeld. Na de boottocht zijn we richting Ground Zero gegaan, waar we het 9/11 memorial hebben bezocht. Erg indrukwekkend! Hierna volgden bezoekjes aan Starbucks (bedankt Emiel en Lotte) Wall Street, de New York Stock Exchange en Pier 17. Ook hebben we over de Brooklyn Bridge gewandeld en zijn we wezen winkelen bij Abercrombie & Fitch (dank Ton, Carla, Femke, Sanne en Erik!). Waar het gisteren prachtig weer was, is het vandaag druilerig. Vanochtend zijn we vroeg de metro ingestapt om - met dank aan de eetclub, Kim, Adinda en Marcel - een bezoek te brengen aan het Rockefeller Center. Van verschillende kanten kregen we te horen dat het uitzicht van het Rockefeller mooier was dan de Empire State Building, bovendien hoefde je er nooit lang in de rij te staan. Dat laatste klopt als een bus! We waren er ruim voor 9u en konden in één keer doorlopen. Ideaal! Het uitzicht was prachtig. Niet alleen konden we mooi op Central Park neerkijken, maar ook hadden we goed zicht op Empire State en Chrysler Building. Ik ga er een eind aan breien. Het is inmiddels bijna 17u. ik wil nog even wat foto's plaatsen voordat we naar het Yankee Stadium gaan, waar de NY Yankees tegen de Boston Red Sox spelen. Wederom pakken we de metro. De zevendaagse kaart (dank Michiel en Jacqueline) is echt een aanrader. Het geeft veel vrijheid! See ya! Pascal & Marieke

Nog een weekje te gaan...

Hai,

Over een week is het zover. Danzitten werond deze tijd in het vliegtuignaar New York.En wat hebben we er zin in!

Nadat we de afgelopen weken vooral bezig zijn geweest met onze bruiloft, is het vizier nu echt gericht op onze huwelijksreis. De backpacks zijn uit de kast gepakt, de eerste - nuttige - boodschappen zijn gedaan en onze e-readers staan vol nieuwe boeken. Daarnaast hebben we vandaag onze eerste activiteiten in New York geboekt. Op 2 oktober zitten we - met dank aan Frank & Cornella en Jos & Judith -in het Yankee Stadium. Daar spelen de New York Yankees om 7:05 PM tegen de Boston Red Sox. Ook gaan we op 3 oktober met een gids door Central Park fietsen en verzilveren we dus de kado's van Marijke & Mervyn en Harmke & Arjan. Hoe de rest van het programma er in New York uitziet? We zien het wel. Natuurlijk staan de standaard bezienswaardigheden op het programma, zullen we gaan shoppen en willen we naar een musical op Broadway. En als er tijd over is, willen we graag een beetje relaxen. We hebben tenslotte hectische weken achter de rug!

Maar voor het zover is, moeten we nog een hoop doen. Werk afronden,volleyballen,naar de kapper, Spaanse les, tas inpakken en natuurlijk afscheid nemen...

Pascal & Marieke