Na het enorme verhaal van Pascal over Machu Picchu, dit keer van mij een korte(re) update. Afgelopen maandag verlieten we Cusco en gingen op weg naar Puno. Een stadje dat aan Lake Titicaca, het hoogstgelegen bergmeer (3800 meter) ter wereld, ligt. De busreis duurde zeven uur, maar de tijd vloog voorbij dankzij onze eersteklasstoelen. Het waren gewoon halve bedden, dus heerlijk uitgerust kwamen we aan in Puno. Op het programma stond een tweedaags bezoek (incl. overnachting) aan een aantal eilanden in Lake Titicaca. De eerste stop betrof Los Uros. Dit zijn drijvende eilanden, gebouwd op riet. Leuk om te zien en even op te lopen, maar meer ook niet. Het toeristische droop ervan af. Hierna stapten we de boot weer in voor een drie uur durende tocht naar het vaste eiland Amantani. Op Amantani werden we verwelkomd door de 'gastmoeders' van het eiland en samen met de Nederlandse Paul en Lisa (afkomstig uit Amersfoort!) werden we ingedeeld bij Theodora en haar gezin. Waar we verwachtten op matjes te moeten slapen, stond er een heus tweepersoonsbed mét goed matras voor ons klaar. De wc was daarentegen wel een stuk primitiever: een klein gebouwtje, weg van het huis (het lag verderop de akker) met enkel een wc-pot. Na de lunch beklommen we de berg 'Pachamama' (moeder aarde) om te genieten van het uitzicht op Lake Titicaca en de zonsondergang. Waar de heenreis vlot verliep, konden we dat niet zeggen van de terugreis. We waren zo met de andere Nederlanders aan het kletsen dat we zonder te kijken achter een groep toeristen aan liepen. Het gevolg: we belandden aan de andere kant van het eiland, in het donker... Kort samengevat: het is ons gelukt om de weg terug te vinden, al kwamen we bijna twee uur later dan gepland aan bij onze gastmoeder. Nou goed, 'elk nadeel hep z'n voordeel'. We kwamen door onze late thuiskomst nl. te laat aan bij de plaatselijke disco. En dat was, achteraf bezien, absoluut niet erg. Het was nl. één grote verschrikking. Gekleed in traditionele kleding werd van ons verwacht dat we elkaars handen vasthielden en rondjes dansten. Uit fatsoen voor onze gastmoeder hebben we het (even) gedaan, maar na een half uur waren we ineens erg moe... Dag twee van het bezoek aan Lake Titicaca beperkte zich tot het eiland Taquile. We hebben er (wederom) genoten van het uitzicht op het meer en de plaatselijke delicatesse: forel. Donderdag hebben we Puno ingeruild voor Copacabana, een plaatsje in Bolivia. En het fijne was, er stond niets op het programma. Dus hebben we in de zon gezeten, juices gedronken, goedkoop gegeten en gelezen. Ook wel eens lekker. Sinds vanmiddag (vrijdag) zitten we in La Paz. Zo op het eerste gezicht een leuke, compacte stad. Morgen gaan we de stad echt verkennen; vanmiddag hebben we enkel een mountainbiketocht over de World Most Dangerous Road geboekt (zondag is het zover!) en wat rondgelopen.