Ach ja, omdat het dan toch een verslag is van onze hele reis mag ik eigenlijk natuurlijk niet met het hoogtepunt beginnen, dus even snel dan: waar waren we gebleven? We gingen naar het strand. Tja, wat doe je dan? Zwembroek aan en in de zon liggen. Ja ja, erg leuk, toeristendingetjes doen, zoals verbranden, boekje lezen en veel slapen. De oversteek maken van Ecuador naar Peru en aangekomen in Lima, de chaos van het vliegveld in om dit keer wel genoeg te hebben aan de 50 minuten overstaptijd. Het kan dus wel, je hebt er alleen een Zuid-Amerikaanse manaña-mentaliteit voor nodig in plaats van een Amerikaanse. Eenmaal aangekomen in het plaatsje Cuzco een veel te dure taxi ingepropt worden (vader van de vrouw die ons aansprak, dus wie had kunnen denken dat dit een gevalletje 'kijken-of-ik-die-gringo-een-poot-kan-uitdraaien' zou zijn?) en op naar het hotel. Hier hadden we een goede deal gemaakt, dus hebben we de taxi alweer terug verdiend. Wat is Cuzco een fantastisch plaatje. Tuurlijk lopen er veel te veel mensen rond met dezelfde huidskleur als ons en die ook niet veel Spaans spreken AKA toeristen. Maar het is wel een stadje dat lekker traditioneel is in de gebouwen en straatjes. En het rare fenomeen van wat we in Ecuador ook al gezien hebben: heel veel pizzeria's. Maar hoe meer ik er over zeg hoe minder ik over MP (ik kort het liever af omdat ik het constant verkeerd schrijf) kan zeggen. De eerste dag lekker rondgelopen en het stadje verkend, om de tweede dag een excursie te doen: de sacred vally tour. Het laat zich raden, maar voor de Inca's is er een heilige vallei waar er nog ruïnes staan, die bezocht kunnen worden. Best een eindje rijden in de bus, maar aangekomen toch echt wel prachtig. Grote terrassen waar vroeger tegen de berg aan landbouw gepleegd is en ook al zijn de dorpjes die eraan grenzen nu vooral gericht op toeristen, toch zie je nog dingen terug van de Inca's. Aquaducten of funderingen van de huizen die bewoond worden bijvoorbeeld. Wat ons opviel, is dat we vrij gemakkelijk een voorstelling konden maken van hoe de mensen geleefd hadden vroeger. Vroeg weg en in de avond weer terug, maar erg interessant. Dezelfde avond konden we nog snel het laatste beetje geld betalen voor de MP-tour en kregen we de briefing. Het beloofde lange dagen te gaan worden met vroeg opstaan en laat aankomen. Niet veel kilometers lopen op een dag, maar wel veel op en neer. Slaapzak en matje hadden we bij hen gehuurd en ook een persoonlijke drager? Even snel de papieren erbij pakken... Nee, we zullen als Nederlanders gedacht hebben en vonden het bij het boeken waarschijnlijk zonde van ons geld. De toch zou er als volgt uit zien: Dag 1: rustig op en neer Dag 2: zware beklimming naar het hoogste punt en dan slapen op hoogte waardoor het koud zou zijn Dag 3: de 'gringo killer' veel bergafwaarts wat knieklachten geeft Dag 4: extra vroeg op en de aankomst in MP Nog een dag de stad verder rondgelopen om dan op woensdag echt te gaan beginnen wat ik al een jaar of 10 wil en een van de grote redenen is geweest om naar Zuid-Amerika te gaan: Machu Picchu bekijken. We hadden het hotel weer geboekt voor als we terug zouden komen, dus veel overbodige spullen hadden we achter gelaten om een zo licht mogelijke backpack te hebben. Dag 1: Tussen half 6 en 6 konden ze op de stoep staan om ons op te pikken van het hotel, dus vroeg op en klaar zitten. De spanning zorgt er wel voor dat je van moeheid geen last hebt. Maar als je dan opgehaald wordt en een paar uur in de bus moet zitten komt dat toch vanzelf wel. De groep bestond uit 12 mensen van 22 tot 38 jaar en uit verschillende landen. De eerste tussenstop was om te ontbijten, om het laatste beetje gewicht uit je lichaam te persen (wat zeg ik dat netjes) en de reisbenodigdheden te kopen. Een wandelstok als je knieën niet best waren (in het winkelwagentje dus) en cocabladeren en houtskool. Ook kregen we de slaapzak en matjes uitgedeeld. We kregen 20 minuten om je backpack opnieuw te ordenen. Ou, dat ging dus niet. De backpack van Marieke was te klein, dus gingen de twee matjes bij Marieke erin en ik de twee slaapzakken. Niet erg, maar de rugzak woog wel weer gewoon 17,2 kilo. Om een uur of half 11 begonnen we met de voettocht. Elk half uur hebben we gestopt om uitleg te krijgen en om weer als groep verder te lopen. Je kon toen al merken dat het best pittig kon zijn, omdat het nergens vlak is. Je bent altijd aan het stijgen of dalen. Om een uur of vijf kwamen we aan bij het kamp en stonden de tentjes al. Voor jullie beeld. Niks blijft staan, dus alles wordt meegenomen door de 17 dragers. In de avond werden we voor het eerst verrast met een heus 3 gangen menu. Ik zal niet alles hierin proberen te proppen, maar de organisatie was fantastisch. Omdat het snel donker wordt, is er ook niks meer te doen na het eten. Dus op tijd naar bed om klaar te zijn voor de volgende dag. We sliepen in die koepeltentjes van ongeveer 1,80 bij 1,80. Hoe ik de afmeting in het donker zo goed kon raden? Omdat ik dus ongeveer 20 centimeter te kort kwam om rechtuit te liggen. Dus heel veel slapen was er niet bij. Dag 2: weer vroeg op voor de grote beklimming. Om half 6 rammelen ze aan je tent en komen ze langs om cocathee te brengen. Binnen een half uur moest alles ingepakt buiten staan, zodat de dragers de tentjes af kunnen breken. Douchen, scheren en haren goed doen zijn zaken die eigenlijk niet voorkomen op zo'n reis. De enige manier om te douchen zou zijn om onder een ijskoude waterval te gaan staan, maar dat doet niemand. Van tevoren hadden we op internet wat gelezen en vooral horrorverhalen over de zwaarte van dag 2. Mensen die toch een drager voor hun spullen moesten huren en het bijna niet vol hielden. We hadden een amerikaans meisje in de groep die op dag 1 al huilend aankwam en het eigenlijk niet zag zitten. Na overleg met de gids is ze anderhalf uur eerder dan de groep vertrokken om het toch te proberen. Wij begonnen na het ontbijt met een cursus cocabladeren kauwen. De bladeren met een stukje houtskool stukkauwen en na 2 minuten uitspugen en je mond spoelen. Raar, je merkt gelijk dat je tong verdooft is. Dan bladeren oprollen en in de zijkant tussen je kiezen en wang proppen en voor 40 minuten daar houden. Of het nu de cocabladeren waren of dat de verhalen overdreven waren of dat we een goede conditie hebben of een combinatie: we waren toch vrij rap boven. Op 4200 meter! Tuurlijk was het pittig en is het erg veel zweten, maar de meesten in de groep vonden het best te doen. Om naar het kamp te komen, moesten we nog een stuk naar beneden en eigenlijk was dat veel zwaarder. Het regende af en toe, wat ervoor zorgde dag het koud was en vooral wat glad. Het is geen net pad, dus kon je gemakkelijk uitglijden. Maar ook dat volbracht en om een uur of 1 kwamen we al aan in het kamp. Een uurtje eerder dan we verwachtten en nog zo'n 2 uur eerder dan het meisje wat eerder vertrokken was. Lekker voor het eten even 2 uurtjes geslapen (dit keer diagonaal in het tentje) om toch weer op tijd te proberen te slapen. Het was op zo'n 3600 meter en dus wel behoorlijk koud. Gelukkig was de slaapzak er tegen bestand en hielp onze meegenomen thermokleding ook. Dag 3: de langste dag en het meeste afdalen. Wederom om half 6 wakker gemaakt om rond 7 uur te beginnen met lopen. Het begon bergop en omdat alle groepen zo ongeveer tegelijk beginnen, is het hier even filelopen. Eigenlijk de eerste keer dat je het gevoel had dat er veel toeristen zijn. In totaal worden er zo'n 400 tot 500 mensen toegelaten op de inca trail, waarvan ongeveer 200 toeristen en de rest dragers en gidsen. Bovenop de berg een offer gebracht aan moeder aarde en vanaf daar mochten we in ons eigen tempo een paar uur verder lopen naar het volgende verzamelpunt. Dan ontstaan er ook verschillen tussen de groepen en kan je gemakkelijk alleen lopen terwijl je af en toe iemand inhaalt of dat je zelf ingehaald wordt. Vooral op dag 3 is de pracht van de Andes zichtbaar. Je loopt langs de rand van de berg en kijkt naar een schilderij of iets wat je niet kan vertellen of op een foto kan vatten. Je voelt je zo klein daar. Bergtoppen verdwijnen op onze hoogte in de mist of worden zichtbaar. Geen dorp in de valleien te zien en eigenlijk helemaal niks wat met mensenhanden is gemaakt, behalve het pad voor en achter je. Die dag is toch behoorlijk pittig. En dus omdat het de langste dag is en je begint te merken dat je krachten iets afnemen, aan de andere kant door de 'gringo-killer'. Vanaf een uur of 2 in de middag gaat het pad ineens echt behoorlijk naar beneden. De treden gaan goed, maar vooral door het schuine pad naar benden ontstonden er bij mij blaren. En dan komen de dragers je letterlijk voorbij gerend. Op sandalen. Met 25 kilo in hun nek. Uiteindelijk ook dat overleefd en kwamen we rond een uur of 5 in het kamp aan. Dag 4: de dag van de prijs. Waar je het allemaal voor gedaan hebt. Onderweg hebben we al een paar incaruïnes gezien en uitleg gekregen, maar die stonden allemaal in het teken van MP. De ene als voorraadschuur, de andere als slaapplek voor reizigers. Dag 4 begint om half 4 al. Gelukkig hoefden we de matjes en slaapzakken niet in te pakken. Die namen de dragers mee. In een behoorlijk tempo liepen we het eerste uur. Iedereen voelt dat het dichtbij is. Het eerste zicht in vanaf de Sun Gate, net de berg over. Dus het laatste hele steile stuk over en eenmaal boven ligt het aan de linkerhand! Ergens tussen de wolken... Niks te zien dus alleen maar mist... 4 dagen gelopen en dan dit. Ach, dat weet je ook in dit seizoen en het schijnt heel normaal te zijn. Dus dan maar doorlopen (terug is nu echt veel verder) en op het tweede punt merken we dat de mist begint op te trekken. De vallei is zichtbaar en ineens ook MP. Wat een gezicht. Bovenop de berg is het dan. Snel foto's nemen en de mist kwam weer opzetten. Dan het laatste stuk lopen. Een half uurtje later zijn we er en het is stralend weer geworden. Doordat het vroeg is, is het nog relatief rustig en kan je dus snel foto's maken en goed uitkijken over MP. We hebben een rondleiding gekregen en mochten daarna zelf rondlopen. Maar iedereen was behoorlijk moe intussen en doordat er ineens 3000 mensen rondliepen hebben we MP verkend en zijn daarna in de middag in de warmwaterbaden van het stadje gaan zitten. MP was heel erg gaaf om te zien, maar zonder de hele tocht erheen wellicht een stuk minder. Alles is zo opgebouwd in die dagen, we hebben er zoveel voor gedaan en door zo'n prachtig stuk land gelopen dat MP een prachtig einddoel was, maar de reis was minstens net zo bijzonder. Eén van de mooiste dingen in ons leven durf ik te zeggen. Doordat het verhaal al veel te lang is zal ik snel afsluiten door te zeggen dat we weer verder naar het zuiden trekken en op zoek gaan naar andere wonderlijke stukken wereld.